Woensdag had ik een vrije dag, ik wou daarvan profiteren om nogmaals een poging te doen om mijn login gegeven voor de website van de universiteit in handen te krijgen. Ik spring dus om een uur of 10 ’s ochtends op de koga. Nu is Antwerpen helemaal niet de meest fietsvriendelijke plek op aarde maar ik wil dit verhaaltje toch vertellen. Ook al heeft het niets om het lijf en gaat het ook niet echt ergens naar toe. Op één of andere manier raakt het aan de essentie van wat ik hier wil vertellen.
Vlakbij Berchem station was er enkele dagen daarvoor een auto tegen een verkeerslicht gereden. Die paal was daardoor geknakt en stond zo ongeveer in een hoek van zestig graden. Dat de schade bij een aanrijding met een fiets heel wat minder erg zou zijn geweest is geheel niet ter zake maar hier, op deze blog is het toch even het vermelden waard.
Het station is maar om de hoek (wat handig is want ik denk dat ik toch zeker 5 keer per jaar de trein neem) dus na een 20 tal seconden ben ik daar. Op dat moment zie ik twee gemeentearbeiders proberen om het verkeerslicht terug recht te duwen. Het duurde slechts enkele seconden maar de pose liet me heel erg sterk denken aan ‘The raising of the Flag at Iwo Jima’. Dat is een foto door Joe Rosenthal en is één van de meest iconische beelden van de 20ste eeuw, het valt daarbij op dat een beetje oorlog wel eens wil helpen bij het maken van iconische beelden. Als deze naam je geen belletje doet rinkelen hoef je je niet meteen te schamen, in een eeuw van beelden kan je ook de iconische wel eens missen. Maar niet getreurd ik zet ze hieronder, dan heb je meteen nog iets geleerd.
Joe Rosenthal is een zeer talentvol fotograaf, ik daarentegen was te traag om mijn camera uit mijn tas te trekken. Toch ben ik gestopt en heb nog enkele minuten staan kijken naar die twee mannetjes die die paal aan het doorslijpen waren.
Daarna spoorsslag verder langt dat fietspad naast de spoorweg. Naast het Centraal station zie ik een mannetje wat met zijn fiets staan sukkelen. Er lijkt bagage van zijn bagagedrager gevallen te zijn. Een vrouw die vanuit de andere richting komt gefietst stopt bij hem en helpt hem met het bijeenrapen van zijn spullen. Als ik dichterbij kom zie ik dat het een geldkoffertje is dat hij heeft laten vallen. Dat is opengesprongen en tientallen bankbiljetten liggen op straat en worden meegeblazen door de wind. Ik stop en spring (dat mag je redelijk letterlijk nemen) achter de twee briefjes van vijf euro die al het verst weggewaaid zijn. Als ik die te pakken heb is de rest ook opgeruimd. Geen enkele auto stopt, geen enkele automobilist heeft gemerkt wat er hier is gebeurd. Ik geef het geld terug aan het mannetje, het was een Chinees denk ik, hij zag er toch zo uit en in die buurt zijn er nogal veel. Hij bedankt me in gebroken Engels en ik rij verder naar de ICT van UA waar ik zelfs al heel wat verder kom in de zoektocht naar mijn login gegevens.
Achteraf besluit ik langst een andere weg naar huis te rijden, via de Minnebroederslei, over het Consienceplein, via de Melkmarkt, langs de Hilton, over de Wilde Zee (toch fantastisch, die plaatsnamen in Antwerpen) voorbij de Oudaan en het Mechelsplein, de leien over en dan via de Mechelse Steenweg terug naar Berchem. Een hele mooie route, en grotendeels ontoegankelijk voor auto’s.
Wat ik wil zeggen met dit verhaal is dat je de wereld anders ervaart op de fiets, je ziet, voelt, hoort en ruikt meer op de fiets. Met de auto had ik van dit alles niet gemerkt, behalve dan misschien tijdens de grote wandeling van mijn parkeerplaats naar het ICT gebouw. En als ik de tram had genomen dan had ik hier kunnen bloggen over de lijfgeur van de medepassagiers.
Spokes etc. 